ON (dane najistotniejsze w kontekście murkowego użytkowania):

1. W dowodzie: SUZUKI SV 650 S. W życiu: po prostu SVałek (r.m.)

2. Rocznik: 2005

3. Wysokość siodła w oryginale: 800 mm, po obniżeniuu (z przodu na lagach, z tyłu założone dog bones'y): ok 780 mm

4. Typ silnika: V2

5. Pojemność skokowa: 645 ccm, moc: 73 KM

6. Masa sprzętu gotowego do jazdy (pojemność baku 17 l): 189 kg

7. Tylna patelnia zmieniona na większą (lepsze przyspieszenie, gorszy V-max)

ONA

1. Uparta jak cholera i niecierpliwa

2. Wzrost: 166 cm

3. Co istotne: nie drobinka, ot standardowa dziewucha; nogi przygrubawe i niezbyt długie; szczupłe i sporej długości palce u nienajmniejszych dłoni

4. Wiek: 26 (czytaj: wskazujący na rozsądek, opanowanie, rozwagę w podejmowaniu decyzji)

5. Wcześniejsze doświadczenie z moto: brak (z wyłączeniem kursu prawa jazdy i klikukrotnego szaleńczego plecaczkowania)

OCZEKIWANIA I NASTAWIENIE

SVałek nie był przypadkowym wyborem. Po pierwsze 650 S na wtrysku jeździł JZM, co miało dwojakie znaczenie. Z jednej strony mogłam liczyć na jego pomoc przy zakupie, rady odnośnie do czynności związanych z eksploatacją pojazdu i wsparcie przy drobnych naprawach. Z drugiej - roztoczył przede mną widmo V-ki-zabójcy. Motocykla, którego widlasty silnik nie wybacza nieobytym z manetką gazu, niepotrafiącym redukować z przygazówką, jednym słowem - świeżakom.

Tu warto poruszyć jedną kwestię - wpływ środowiska na umysł decydenta. JZM, który jest za teorią zwiększania mocy i trudności charakterystyki sprzętu proporcjonalnie do wzrostu doświadczenia i umiejętności kierującego, bez ogródek przedstawiał pogląd, że SVałek będzie dla mnie motocyklem zbyt wymagającym i mogę nie dać sobie na nim rady. Cierpliwie tłumaczył, odpowiadał na liczne pytania, pokazywał w praktyce. Wszystko na nic. Tak wiec jak ktoś się na coś uprze, to nie przetłumaczysz... W końcu, dając za wygraną, JZM śmiał się, że "plastiki będziemy kleić płacząc, przy piwie". Tak sobie myślę, że właśnie wedy postanowił sobie, że do czasu, kiedy to on nie zdecyduje, iż Murka stała się motocylistką samodzielną - nie spuści mnie z oka podczas motowojaży :)

A ja? Uważałam - chociaż przyznaję, że po tych wszystkich kazaniach jednak z ukłuciem obawy w sercu - że poradzę sobie z wyzwaniem. SVałek miał bowiem wszystko, czego oczekiwałam, a więc:
- wtrysk i stosunkowo młody rocznik
- widlaka (tak, tak - chciałam, żeby zbierał się od samego dołu i zadziwiał siłą hamowania silnikiem) i - moim zdaniem - wystarczającą moc
- trochę plastku (nie podobają mi się golasy)
- nowoczesny design
- "niskie" siodło (porównując do np. 600-tek sportów)
- dobrą cenę
- quasi-sportową pozycję

PIERWSZE WRAŻENIE

Kompletując strój i czekając na wiosnę (historię zakupu SVałka już znacie), co jakiś czas dosiadałam mój nowy motocykl "na sucho", zastanawiając się, jak to będzie. Nie ma co ukrywać. Wymiary sprzętu wierciły dziurę w gładkiej powierzchni wyidealizowanego obrazu SVałka stworzonego i do tej pory pielęgnowanego przeze mnie w mojej głowie. Okazało się bowiem, że moto jest dla mnie za wysokie (przed obniżeniem opierałam się tylko paluszkami o podłoże), jakieś takie ogromne i ciężkie, a moje ruchy przy garażowych ewolucjach przypominały beznadziejne i pełne paniki podrygi ofiary, która z przerażeniem w oczach ostatkami sił walczy o przetrwanie. Obawy rosły, ale duma nie pozwalała mi się do tego przyznać przed samą sobą.

BOLESNA LEKCJA

W marcu, mając już nowe wdzianko, molestowałam JZM-a o długie i krótkie, turystyczne i szaleńcze podróże na moim cudownym sprzęcie (ja jako plecak). To były fajne czasy. Zdarzało się, że w środku tygodnia jeszcze w niskiej temperaturze, jeździliśmy do 4 w nocy, a potem z zapałkami w oczach wegetowałam przy pracowniczym biurku (nie opłacało się już iść spać). Sprawdzaliśmy V-max, hamulce, terroryzowaliśmy miasto - SVałek spisywał się wtedy znakomicie, a kierowanie nim w wykonaniu JZM-a wydawało się być banalną umiejętnością. Znowu nie mogłam się doczekać, kiedy zasiądę za sterami.

No i właśnie... W końcu nadszedł upragniony dzień mojej premiery na SVałku :)

Pewnego dnia JZM zabrał mnie na nowy, nieotwarty jeszcze odcinek obwodnicy (mieliśmy ciche przyzwolenie kierownika, któremu musieliśmy jednak przyrzec, że nie będzie gumowania, ani wyścigów :P). Byłam podjarana i przerażona na maksa. To już, teraz, solo! JZM popatrzył mi w oczy, poklepał po ramieniu i powiedział, że "dam radę" :) Opierając się na koniuszkach palców (w nowych Alpinach nawet to było nielada wyzwaniem) i macając "co jest gdzie", przypominałam sobie, co to też mówili pół roku temu na kursach... Że co najpierw, że w jaki sposób?

Włączyłam silnik. Cudooowny dźwięk V-ki, mojej V-ki :) Jedynka, delikatne popuszczenie sprzęgła i minimalny ruch "śmiercionośną" manetką. Jadę. Kurde JADĘ!!! Tocząc się 20 na jedynce czuję rozpierającą radość. Przecież to nie jest takie straszne. Co tam widlak, co tam 73 konie. Banał!

No i tak sobie jeździłam po prostej, następnie zatrzymywałam się, schodziłam z motocykla, zawracałam nim i znowu jechałam :P Proszę bardzo, nawet mam materiał dowodowy.

Szło mi dobrze, naprawdę. Na tyle dobrze, że stwierdziłam, że jestem zajebista, a jazda po prostej jest nudna. Postanowiłam więc spróbować zawrócić :) Aj - to był błąd. Problem z S-kami jest taki, że kiedy skręcasz kierownicą, czacha jest nieruchoma. Patrząc więc na czachę i wprost przed przednie koło, a dalej na zbliżający się krawężnik (tak wiem, co o tym wszystkim myślicie...) stwierdziłam, że jednak się nie zmieszczę. Wpadając w panikę i rozpoczynając serię niekontrolowanych ruchów, bezwiednie odkręciłam manetkę...

TA DAAAAM - JEBUT!!! Cisza...

Szczerze żałuję, że nikt tego nie nagrał :D Byłby to fantastyczny materiał edukacyjny z wątkami komediowymi. W jednej chwili zrobiłam SVałkiem śliczny uślizg tylnego koła (które zostawiło na asfalcie 3-metrowy ślad palonej gumy), a sama wylądowałam na plecach "nakrywając się kopytami". Dalej już było typowo murkowo :P Wstałam wściekła, rozejrzałam się dookoła, czy nikt przypadkiem nie widział moich wyczynów, potem spojrzałam w dal, gdzie - jak przypuszczałam - mógł stać JZM, a następnie w objęciach przenikającej wszystko ciszy, popatrzyłam na moje biedne "pierwsze moto".

Nie mogłam go tak zostawić. Ponieważ pomoc nie nadchodziła, przypominając sobie filmiki z Amerykankami, które z łatwością podosiły swoje sprzęty, zabrałam się do roboty. Tyłek na kanapę, zaprzeć się nogami, jedna ręka na kierownicy, druga gdzieś w okolicy zadupka i dawaj. Ta - dupa. Po kilku próbach poddałam się. SVałek tak nieszczęśliwie upadł (no dobra - tak go wywaliłam), że leżał na lewej stronie na opadającej drodze. Z takiej pozycji po prostu nie umiałam go podnieść. Wkurzyłam się. Dodatkowo na asfalt zaczęło uciekać paliwo z wężyka.

Gdzie ten JZM?!? Zadzwoniłam do niego i pytam podniesionym głosem "No gdzie jesteś? Przyjdź tu, bo nie mogę go podnieść! Czekam". Nie wiem czemu, ale byłam przekonana, że specjalnie nie przychodził, żeby mi udowodnić, że tak jak mówił - nie dam sobie rady :P W rzeczywistości nie miał pojęcia, co się stało... Ach te baby :) Podobno minę miałam bezcenną. JZM podniósł moto, zapakował mnie na tył i odjechaliśmy troszeczkę od feralnego miejsca. Myliłam się, że lekcja zakończona. Mój opiekun odstawił SVałka, a potem kazał mi wsiadać i jechać. Bez roczulania się i biadolenia. Bez złośliwości. I bardzo dobrze, bo to nie w naszym stylu :) Tak więc wsiadłam i pojechałam. Do końca tego dnia śmigałam już bez przygód.

OD GLEBY DO GLEBY

Kolejna gleba była na kolejnej lekcji, także nie będę się zbytnio rozwodzić. Podobne okoliczności. Tym razem postanowiłam być mądrzejsza i nie odkręcać manetki, a przyhamować. Musiało się tak skończyć. Hamowanie ze skręconym przednim kołem nie należy do najbystrzejszych posunięć, zwłaszcza jeśli ma się przykrótkie nóżki. Tym razem jednak była widownia. Ku mojej uciesze, panowie robotnicy szybko przybieżeli z pomocą, z taką werwą podnosząc SVałka, że mało nie wylądował na drugiej stronie :) Rozbroił mnie pan, który z ujmującym uśmiechem od ucha do ucha, podnosząc z ziemi kawałek dźwigni biegów, oświadczył mi z radością "ojejeje, a tu pani coś odpadło" XD. No cóż... zdarza się :) Koniec lekcji. JZM operując jakimś cudem resztką dźwigni, zawiózł mnie do domu.

Potem była wyprawa do Ojcowa - moja pierwsza wycieczka w ruchu ulicznym. Szczerze mówiąc nie był to najszczęśliwszy pomysł. Kto był, ten wie - winkle w Ojcowie i okolicach nie wybaczają błędów, a ja jeszcze nic nie umiałam. Jechałam więc jak totalna dupa, wkurzając wszystkich: zarówno samochodziarzy, jak i motocyklistów, którzy chcieli sobie polacać w piękne niedzielne popołudnie. Trudno. Umówiliśmy się z JZM-em, że nikt nikogo nie będzie gonił i każdy jedzie swoim tempem tak, żeby mieć się w polu widzenia. No i jakoś to było, chociaż w moich oczach na każdym zakręcie czyhała śmierć.

Niestety niedawno w tym rejonie śmierć wyciągnęła tę swoją przerażającą kosę i znów zebrała żniwo :( W październiku motocyklistka Madzia (nie znałam jej) jadąc na swojej nowej CBR-ce nie miała tyle szczęścia co ja. Może ona jadąc za kimś goniła, może czuła się pewniej, może głupio jej było jechać jak totalna dupa? Nie wiem... Wiem tyle, że na jednym z tych zdradzieckich zakrętów straciła życie... Bardzo to przykre.

Ja, jadąc powolutku, ćwiczyłam przeciwskręt, zmianę biegów, dohamowywanie przed zakrętem (choć chyba powinnam raczej napisać "stawanie przed zakrętem" :P). Jechałam strasznie kanciasto, wolno, ale do przodu. O dziwo najbardziej przerażało mnie widmo zatrzymania się. Każdy postój był niepewny...

Gleba miała miejsce w drodze powrotnej. W pełni zwalam ją na JZM-a! Po pierwsze - tak długo zwlekał ze zjazdem na stację ("dasz radę na tej rezerwie spokojnie dojechać, nie panikuj"- mówił), że na ruchliwej drodze do Krakowa skończyła mi się benzyna :P Zjechałam na pobocze, spróbowałam zapalić SVałka kilka razy i doszłam do tego właśnie wniosku ;) JZM kazał mi się nie ruszać z miejsca (ehh...) i sobie pojechał.

W poczuciu opuszczenia postanowiłam, że sobie poradzę sama i zapcham moto do najbliższej stacji :D Pocąc się w skórze jak bóbr, pchałam 180 kg pod górę coraz wolniej i wolniej... Motocykliści zatrzymywali się i pytali "czy coś się stało?", a ja - czując się jak przysłowiowa blondynka,a jednocześnie śmiejąc się do siebie w myślach z całej tej idiotycznej sytuacji, z niekłamaną radością obserwowałam ich reakcję na moją odpowiedź "nieee, po prostu mi się paliwo skończyło, hi hi hi".

W końcu przyjechał JZM. Patrząc na mnie podejrzliwie (byłam 200 metrów dalej, niż miejsce, z którego kazał mi się NIE RUSZAĆ), wyciągnął zza pazuchy litrową butelkę napełnioną benzyną. I teraz zaczyna się akcja właściwa :P Wlał paliwo, wsiadł na SVałka i odpala. A tu nic. Raz nic, drugi, trzeci. Zakasłało i zdechło - po prostu. Postanowił więc odpalić moto na popych. No ale przeca, że nie pod górkę. Z narażeniem życia przetoczył więc sprzęt na drugą stronę tej ruchliwej ulicy. Biegnie, próbuje, podskakuje, wymachuje, wariuje i nic :) Dopiero gdzieś tam daleko, nagle rozległ się znajomy dźwięk.

No i teraz wkraczam ja :P Na wstępie dodam, że nie lubię, jak mnie ktoś pogania :> Tu będzie po drugie. Po drugie więc - JZM mnie poganiał! Podjechał SVałkiem i krzyczy, że jest mało paliwa i trzeba szybko jechać. Szybko, szybko, szybko. No więc szybko wsiadam na moto (które stoi pod lekką górkę) i szybko przerzucam sobie Svałka z lewej strony na prawą, żeby wrzucić bieg. I tak sobie to sprawnie i szybko przerzuciłam, że mnie przeważyło :P No i w pizdu, SVałek leci na prawy bok, a ja znowu na plecy, nakrywając się nogami (chyba mi to w krew weszło...).

JZM rechocze ze śmiechu, podnosząc moto. Chwilę potem ja rechoczę, kiedy SVałek nie odpala, a cała procedura typu: biegnie, próbuje, podskakuje, wymachuje, wariuje rozpoczyna się na nowo. Na do widzenia JZM rzuca szczerząc się jak lama "mogłaś sturlać się do rowu - tego jeszcze nie było". Przemyślę.

PRZEŁOMOWY ŚLIZG

W tak zwanym międzyczasie odbyłam kilka jazd bez przygód :) Poznawałam moto, uczyliśmy się siebie wzajemnie. Dobrze nam szło. W ogóle dobrze nam szło! Wiem, że macie wrażenie, że nic innego nie robiłam oprócz wypieprzania się, ale to nie jest prawda. Powoli zdobywałam nowe umiejętności. Redukcja z przygazówką, świadomy przeciwskręt itd. Wciąż były to jednak początki. Pierwsze 150 km. Nie pomyślałam o najważniejszym - o awaryjnym hamowaniu :)

Była noc. Jeździliśmy z JZM-em po Krakowie. On na swojej SV-ce, ja za nim na SVałku. Po kilku godzinach nadszedł czas powrotu. Byłam już na tyle oswojona i pewna, że próbowałam dotrzymać kroku prowadzącemu. Niepotrzebnie.

Beztrosko jadąc pustą ulicą dwupasmową, której powierzchnia złowrogo odbijała światło latarń, popełniłam błąd, który mógł mnie kosztować więcej, niż tylko dwutygodniowy ból zbitego kolana i wymianę kilku części. W sumie pamiętam tyle: jadę za JZM-em, potem patrzę na licznik (85 km/h), unoszę głowę i widzę zapalające się żółte światło, lecę po asfalcie, koło mnie w metrowych snopach iskier leci moto, próbuję się zatrzymać koniuszkami palców, które zaczynają mnie palić (stwierdzam, że to głupi pomysł), odwraca mnie na plecy, wyhamowując obserwuję smutne oczy SVałka, który zatrzymuje się za przejściem dla pieszych około 20 cm od zaparkowanego na poboczu samochodu. I znowu ta cholerna cisza...

Pozbierałam się błyskawicznie, biegnąc do motocykla. Widziałam, że JZM zawraca, parkuje i szybko próbuje usunąć SVałka z jezdni. W sumie nawet nie popatrzyłam, czy coś za mną jedzie. Szczęśliwie nie jechało. Straty: totalnie upieprzona nowiuśka dźwignia biegów (wymieniona po glebie na obwodnicy), przyrysowana czacha, ułamana dźwignia sprzęgła, mocno zjechany crashpad i troszkę ciężarek kierownicy, ułamany podnóżek. Tyle. Straty w ludziach: mnie bolało kolano, żebro i ramię, JZM-a - serce :D Niestety po raz kolejny był moim wybawcą. Popatrzył, pomyślał i powiedział - "nie dam Ci jechać na moim moto" :P Też bym sobie nie dała po tym wszystkim, hehe. Dlatego też pojechaliśmy jego SV do domu, gdzie JZM odkręcił z niej klamkę sprzęgła, daleja autem z powrotem na miejsce zbrodni, a potem - po przykręceniu kamki JZM wracał sponiewieranym SVałkiem, a ja ze łzami w oczach patrząc na moje dzieło - ukochaną Pumką.

Zdjęcie zrobione w miejscu uślizgu i gleby. Zatrzymałam się tak, jak planowałam - przed światłami, choć zrobiło się już zielone ;) SVałek poleciał za przejście.

Czemu ten ślizg był przełomowy? Może dlatego, że mając przerwę, przemyślałam to wszystko jeszcze raz. Szczerze mówiąc czułam się osamotniona. JZM wcisnął SVałka w kąt garażu i już nie wykazywał takiej chęci do ponowych wspólnych wypraw (tak, tak - rozumiem go, miał dość wrażeń :)). Miałam więc wybór - poddać się i zdecydować na sprzedaż lub coś ze sobą i SVałkiem zrobić.

Oczywiście, że naszły mnie myśli, że to moto jest dla mnie za mocne, że nie daję sobie z nim rady, że ja tak dalej pójdzie to się na nim zabiję. Z drugiej jednak strony myśląc o tym wszystkim doszłam do wniosku, że po prostu źle się do tego wszystkiego zabrałam. Ostatecznie stwierdziłam, że co jak co, ale będę walczyć! Przez kolejne dwa tygodnie zdobywałam części, które sama sobie wymieniłam (nie jest to żadna filozofia, ale odmiana od czasu, w którym wszystko za mnie robił JZM). SVałek mnie pociągał i przerażał... Przerażał mnie też stromy wyjazd z garażu, który zakończony był murkiem :) W końcu przyszedł czas odpalenia moto. Niestety aku zdechł. Szczęśliwie miałam jeszcze stary od byłego właściciela. Wymieniłam i... znowu usłyszałam ten boski pomruk.

Co się zmieniło? Przestałam jeździć z JZM-em, a zaczęłam z chłopakiem, który był przeciwny motocyklom, ale widział jak się męczę i postanowił w końcu asekurować mnie, jeżdżąc przede mną Pumką :P Puknęłam się też mocno w czoło i wprowadziłam metodę małych kroczków. Od tej pory nie było nastawienia "świetnie mi idzie", ale "nic nie umiesz i pamiętaj o tym". No i tak się potoczyło. Były nocne 15 minutowe wyprawy wokół osiedla, potem wyjazd na drogę główną i po mieście, następnie 60 km wycieczka, a potem już coraz dalej i dalej. Ważna dla mnie była systematyka. Pilnowałam, żeby jeździć co 2-3 dni. No i tak sobie jeżdżę do dzisiaj :)

NO I CO Z TEGO?

Zasadnicze pytanie było takie, czy SVałek nadaje się na pierwsze moto i jak się nim jeździ? (no ale musiałam nakreślić odpowiednie tło :P).

Podsumowując.

Uważam, że SV-ka na wtrysku (a więc od 2003) nadaje się na pierwsze moto :)

Spokojnie powinny się na nią zdecydować osoby:
- które będą opierały się obiema całymi stopami na ziemi! (warunek konieczny przy jakimkolwiek 1 moto i niekonieczny przy każdym następnym)
- które z ogromną pokorą podejdą do charakterystyki widlaka (tu naprawdę jest ostre hamowanie silnikiem i to moto - zwłaszcza dla świeżaka - naprawdę zapierd*** od samego dołu, dodatkowo nie widzę nikogo na deszczu bez prawidłowej redukcji z przygazówką - dupa zaraz ucieknie)
- które wprowadzą metodę małych kroczków, a nie będą chciały - tak jak ww. - robić wszystkiego od razu i najlepiej jak najszybciej i jeszcze bez ćwiczeń
- które szukają czegoś na wpół sportowego, na wpół turystycznego

Plusy SVałka, o których mówię po przejechaniu 9 tys. km:
- zbiera się od samego dołu, zwłaszcza z większą patelnią
- dobry na długie wyprawy, pakowny (po 500 km boli jednak tyłek, a mnie też plecy i kark z racji nie za wysokiego wzrostu)
- stosunkowo mało pali. W trasie ok. 5 l, niestety w mieście doszedł mi nawet do 6,6 l (cały bak przejechany tylko w korkach).
- świetnie hamuje silnikiem, co dla mnie jest atutem
- dobrze wygląda :D
- zapierd*** wystarczająco jak na pierwszy, a nawet drugi i stały motocykl
- nie jest zbyt masywny, dobrze radzi sobie w korkach podczas przepychania :)
- stosunkowo mało waży, co jest plusem dla (długonogich) kobitek
- ma duży bak (17 l), więc nie trzeba się zatrzymywać co 200 km
- sporo można zrobić przy nim samemu/samej :)

Minusy:
- duży promień skrętu w porównaniu np. z golasami
- pozycja za kierą nie dla każdego, raczej w stronę sportów, niż turystyków
- słabe oryginalne lampy
- żre olej (lub nie żre wcale) - jeszcze tego z JZM-em nie rozgryźliśmy :) U nas żre, ale znamy osoby, które chwalą się małym spożyciem
- jest motocyklem wymagającym dla świeżaków (gdybym miała doradzać coś na 1 moto z segmentu 650 - proponowałabym Kawę ER6)
- w porównaniu z rzędówką dużo bardziej wymagająca i niewdzięczna w zakrętach (to akurat opinia JZM-a, bo ja to mistrzem zakrętów jeszcze nie jestem)

CO Z TĄ MURKĄ?

Jeszcze mnie korci, żeby podsumować jakoś te moje wynurzenia. Bo skoro tak kiepsko mi szło, to po co mówię, że SV-ka jest dobra na pierwsze i kolejne moto?

Oczywiście z pokorą przyjmę komentarze typu "Murka do garów a nie na moto", "Murka naucz się najpierw jeździć na rowerze, a potem pomyśl o czymś o pojemności 50 ccm" itd. :)

Nasuwa się jedno pytanie. Czy przypadkiem gdybym zaczęła od jakieś 250-tki to czy nie mogłabym tych wszystkich nieprzyjemnych sytuacji uniknąć? Możliwe. 250-tka jest niższa i lżejsza, a także łatwiejsza "w obsłudze na sucho", bo zwrotniejsza. Być może więc, nie miałabym tylu parkingówek na początku. (Prawdą jest, że z czasem człowiek się przyzwyczaja do tych gabarytów. Teraz, chociaż pełną stopą nie dostaję do podłoża, dużo sprawniej zawracam, wycofuję, manewruję, bo wiem, na co mogę sobie pozwolić i jak Svałek zareaguje.) 250-tka jest też wprawdzie słabsza, ale akurat w przypadku mojej pierwszej gleby myślę, że odkręcenie manetki nawet w 250-ce skończyłoby się tym samym. Może tylko mniej efektownie :) Kolejna kwestia to ślizg. Tu akurat rozbijamy się nie o kwestię moto, ale umiejętności kierowcy. Oczywiście w SV-ce hamulce są mocniejsze, ale myślę, że na 250-ce spokojnie można zblokować przednie koło przez nieumiejętne wciśnięcie klamki hamulca (czego dowodem jest ślizg chłopaka na moim egzaminie).

Napisałam kto powinien kupić sobie SV-kę na pierwsze moto. Czy w takim razie, gdybym miała wybierać raz jeszcze, postawiłabym na coś innego?

NIE

SVałek był decyzją przemyślaną, powtórzę to jeszcze raz. Wysłuchałam mnóstwa opinii, czytałam fora, miliony artykułów "co na pierwsze moto" i podjęłam decyzję, której poniosłam też konsekwencje. Myślę, że warto było. Jestem bogatsza o szereg nowych doświadczeń. Nie wiem czemu, ale czuję, że te trudne początki bardzo mi się przydały później :) Dla porównania mój chłopak, który również zaczynał w tym sezonie od 650 (ale nie w V-ce) miał tylko jedną parkingówkę. Jego zdaniem wynika to z tego, że lubimy podchodzić do zagadnienia z różnych stron. On bada delikatnie, na najniższym stopniu ryzyka, a ja to zawsze wszystko muszę robić na max-a :) Coś w tym jest.

Co przede mną? Wiem, że nic nie wiem i niewiele umiem. Obowiązkowymi punktami przyszłego sezonu będzie z pewnością udział w szkoleniu/szkoleniach i wizyta na torze. Czas pójść do przodu i porządnie przyłożyć się do ćwiczeń (polecam wszystkim bez wyjątku :)) Oczywiście największy akcent dalej będzie położony na turystykę, bo tego, co zakodowały nasze oczy i mózg przez tysiące kilometrów (winkle, proste, niebezpieczne sytuacje, cudne widoki itp., itd.), nikt nam nie zabierze :)

Amen.

PS Morham - mam nadzieję, że o to Ci chodziło ;) Jakby co to pytaj, chętnie odpowiem.